DAMARALAND - THE ARID EDEN

 

 

 

Die eerste paar dae by Etosha Safari Camp het ons rustig verkeer en die nodige kamp-onderhoud gedoen (lees: klere was). 

Etosha Safari Camp se restaurant en kroegarea

Maar ons het uiteindelik kans gekry om die kerriehoender potjie te maak en dit was heerlik gewees. Daar was genoeg sodat ons die kos wat oorgebly het kon vries vir ‘n volgende ete, wat toe baie handig gewerk het vir die eerste aand by Twyfelfontein Tented Camp.

Ons het ook ‘n draai gemaak by Safari Trading Post wat baie naby aan ons kampplek geleë is. Dis ‘n handige plek om naby te hê want hulle het al die goed wat toeriste dalk mag nodig kry, insluitend ‘n wye verskeidenheid kruideniersware – natuurlik teen ‘n hoër prys as in die winkels in Outjo of Otjiwarongo, maar dis nog steeds goedkoper en word meer aantreklik uitgestal as die klein toeriste-winkeltjies in Etosha Nasionale Park.

Maandagaand het ek vir ons padkos gemaak en gesorg dat die koffiebone gemaal is, reg vir die oggendkoffie, want Dinsdagoggend het ons vroeg opgestaan om voor sonop by die Okaukeujo hek te wees. Die park se hekke maak eers met sonsopkoms oop, so ons was gereed gewees en het amper voor in die ry karre gewag. Agter ons was daar ‘n lang ry wildsbesigtigingsvoertuie, volgeprop met buitelandse toeriste. Net binne die hekke is daar ‘n polisiepunt waar al die voertuie gestop word en die dagbesoekpermitte uitgereik word. Soos verlede week genoem is di took een van die Rooilyn se punte, en almal word gevra of hulle rou rooivleis in die voertuig het. Die parkbeamptes (en Namibian Veterinary Services) herinner jou daaraan dat jy net genoeg vleis kan vervoer om in die park self gaar te maak, maar indien jy terugkeer met rou vleis sal dit afgevat word. Ek het met groot bravade vir die mense nee gesê, want ons het net toebroodjies, vrugte, koffie en water in die kar. Ons is deur en na 2 km besef ons dat ons nooit die kampvrieskas uit die kar gehaal het nie, dus ry ons met ons hele voorraad rou vleis agter in die kar. So, toe draai ons maar om en gaan terug. Ons het mooi verduidelik en omdat ons juis 10 minute vantevore deur die hek is het hulle ons laat deurgaan. Ons is toe maar terug Etosha Safari Camp toe waar ons die kampvrieskas uitgelaai het, weer op krag gesit het, en toe maar weer terug is park toe.

Die paaie in die park is erg sinkplaat, so ons het skud-skud en rittel-rittel gesoek vir diere en op een dag meer as 200 km in die park gery. Die park is ook baie droog want die jaar se reënval was nie genoeg nie, maar dit maak dit makliker om diere te sien. Ons was bevoorreg om heelwat diere te sien, maar geen van die groot roofdiere soos leeus nie.
Die lys van diere wat ons gesien het:

1. Olifante
2. Kameelperde
3. ‘n Renoster
4. Swart wildebeest
5. Blou wildebeeste
6. Zebras
7. Gemsbokke
8. Springbokke
9. Rooi hartebeest
10. Rooibokke
11. Steenbokkies
12. Jakkalse
13. ‘n Roofarend (Aquila rapex)
14. Sekretarisvoëls (Sagittarius serpentarius)
15. Swartaasvoël (Torgos tracheliotus)
16. Groot flamink (Phoenicopterus ruber)
17. Volstruise (spesiaal vir Jakkie!)

Geen besoek aan Etosha is volledig sonder om by die Etosha pan te stop nie… Elke keer wat ‘n mens reg langs die pan stop voel jy oorweldig deur die absolute uitgestrektheid daarvan.

Ons het ook gestop by die Rietfontein watergat en toe ‘n entjie verder gery na die graf van die Alberts stammoeder, wat een van die Dorslandtrekker-gesinne was.

 

By Etosha Safari Camp daar ook baie Kaalwangkatlagters (Turdoides gymnogenys), wat net in die streek naby Etosha voorkom. Hulle het nogal hans geraak en daar by ons wa kom kuier. En daar was ook heelwat Mikstertbyvangers (Dicrurus adsimilis) wat elke dag vir ons ‘n vertoning gelewer het soos hulle agter die insekte aanvlieg en met baie presiese bewegings duck & dive. Van die voëls het soms onder die wa se awning deurgeskiet soos hulle insekte jaag – en dan moes ons koes. Daar was ook in die middae 'n gereelde groepie gebande muishonde (mongoose) wat op die gras kom wei het - nogal snaaks om hulle dop te hou.

Die ander groot migrasie by Etosha Safari Camp was die buitelandse toeriste wat almal met die gehuurde 4x4 bakkies en rooftop tents vir ‘n aand of twee intrek. Ons het nou al letterlik honderde van die bakkies op die paaie en by kampplekke gesien. Dis ongelooflik gewild, veral onder die Duitse en Franse toeriste.

Donderdagoggend was ons weer op die pad – die keer na Twyfelfontein. 

Die pad na Khorixas

Ons het eers in Outjo by die Spar gestop en toe ‘n lekker ontbyt by die Outjo Bakkery geniet. Daarna het ons die C39 gevat na Khorixas. Die eerste stop langs die pad was by die Vingerklip. 

Dis die “tweede” Vingerklip, want die eerste, en destyds meer bekende, Vingerklip of Mukorob (Finger of God) in die suide van Namibië het in 1988 reeds omgeval. Die huidige Vingerklip is ‘n oorblyfsel van die Ugab Terrace wat seker maar deur miljoene jare se wind en water so uitgekalwe is. Op die pad sien jy ook baie en groot miershope.

Ons het vinnig in Khorixas gestop vir diesel en is toe met die grondpad na Twyfelfontein. 

Op die pad van Khorixas na Twyfelfontein

Ons kamp was ‘n effense verrassing, want die kamp het van plek geskuif en die mense was nog besig om weer die kamp op die been te bring. So dit was effense wild camping, maar die self was baie mooi. 

Twyfelfontein Tented Camp

Die uitsig van die toilet

Opwas-area

Toilet en stort

Die mense het erken dat hulle nog ‘n bietjie skarrel met die fasiliteite en ons het ‘n groot tent met ‘n bed in gekry om te gebruik.

Mense, dit was warm daar. Baie mooi, maar baie warm. Teen 17:00 in die middag is dit nog 40 ˚C en teen 20:00 koel dit af tot 30 ˚C. Die verskriklike mooi landskap waarin ons was het effens opgemaak vir die versengende hitte. Ook maar net-net!

Ons was by die National Heritage sites soos die Orrelpype en Brandberg – en het darem ook by die Twyfelfontein Country Lodge gestop vir iets kouds om te drink (Jan en Annelize sal die plek onthou). Die Lodge is gebou om versameling groot klippe met rotstekeninge wat bekend staan as Ceremony Rock. 

 

Maar ai, die pad… Dit was weereens ‘n sinkplaatpad wat jou verstandtande sal losskud! En vergeet van vinniger ry om die sinkplaat se skud makliker te maak, want dis so erg dat daar aan beide kante van die pad nog paadjies uitgery is sodat mense nie op die “hoofpad” hoef te ry nie. Die pad is in so ‘n slegte toestand vandat ons in 2021 daar was, en die meeste van die grondpaaie in Namibië is in ‘n redelike goeie toestand, so wat die verskoning is vir daardie stuk pad bly ‘n raaisel.

Na ons kamp by Twyfelfontein het ons op die D1262 gery in die rigting van die C35, oppad na Uis (uitgespreek Oeis, NIE Uis nie). 

Die D1262 nadat die stuk teerpad ophou

Traffic jam op die D1262

Ons het tussen die afdraai na Twyfelfontein en ongeveer 20 km in die rigting van die C35 die mooiste teerpad gehad – en toe hou dit op en is dit weer grondpad. 

Die teerpad na die afdraai na Twyfelfontein - tussen niks en nêrens

Vreemd, want om Twyfelfontein te bereik van Khorixas of Uis af is dit grondpad, en tussein is daar ‘n 30 km stuk teerpad.

Ons het op die D1262 gestop om eerbied te toon aan 'n tradisie - ons het langs die pad gestop, (baie, baie droë) hout bymekaar gemaak en 'n vuurtjie gemaak. En toe 'n toeknypie gebraai. Net 'n paar stukkies boerewors, maar niks proe so lekker soos 'n toeknypie nie! 

Na ons lekker geëet het, het ons grafies vol sand oor die kole gegooi om te sorg dat die vuur goed dood is en toe verder gery.

Die C35 was maar ook skud-skud, rittel-rittel met baie stof, maar ons het die Brandberg White Lady Lodge veilig bereik. 

Die kamp is langs ‘n droë sytak van die Swakoprivier en ‘n paar kilometer van waar ons ‘n gids sal kry om na die rotstekening van die Wit Vrou van die Brandberg te gaan kyk. Dis vir moreoggend vroeg op die kaarte en daarna sal ons in die droë Ugab afry om te gaan soek vir die woestynolifante. Die stap na die rotstekening is sowat 5 km in totaal en neem meer as 1½ uur, maar ons sal vroeg daar wees want dit raak snik-warm deur die loop van die oggend. As die son jou hier alleen vang, dan brand hy vir jou dat net ‘n plassie oorbly! Selfs die vee sal van 10:30 enige koelteboompie soek om onder te skuil.

Ons ry teen Dinsdag weer verder, hierdie keer in die rigting van Omaruru.

NS. Ons het nog nie die woestynolifante gesien nie, maar ons het wel die (goeie) weergawe van hulle gesien.